'You do your best, God does the rest'

Ja hoor, het is even geleden maar bij deze weer een nieuw verslagje. We zijn inmiddels over de helft van onze stageperiode (en over precies 2 maanden ben ik weer in hometown Ommel)… maar we gaan nog niet naar huis, nog lange niet!

Na een paar dagen van regen en bewolking was het Afrikaans zonnetje dit weekend weer van de partij, genieten! Vanmorgen daarom weer eens een paar kilometer gerend. Heerlijk langs de helder blauwe oceaan, toch net wat aners dan het gebruikelijke rondje Oostappen. Vanmiddag wilden we naar een markt gaan waar honderden kraampjes opgesteld zouden staan voor het stadion (gelezen in een reisgids van 2008). Eenmaal daar aangekomen was er natuurlijk niks te zien. Het idee was leuk.
Plan B was gelukkig ook niet vervelend, terrassen onder het genot van een heerlijke cocktail.

Gisteren zijn we naar Groot Constantia geweest, de oudste wijnboerderij uit de omgeving. Voor €2,80 werden we rondgeleid door de wijnkelders met uitleg over de geschiedenis, kurken, het verschil tussen droog en zoet etc. Erg interessant… maar we kwamen natuurlijk voor de proeverij. Voordat we de verschillende Kaapse wijnen mochten proeven kregen we eerst een instructie: glas kantelen om de kleur van de wijn en de dikte van het bovenste ‘laagje’ te bepalen (hoe dunner het laagje, hoe ouder de wijn), even zwenken en ruiken (‘Als het goed is ruik je peer en zwarte peper’, uhm nee..) en dan slurpend alle smaakpapillen gebruiken. Conclusie: Sauvignon blanc is de absolute favoriet en rode wijn is niet mijn ding. ’s Avonds nog lekker uit gegeten bij zonsondergang op Camps Bay.

Even terug naar vorige week. Want 12 mei was het internationale nursesday, maar dat werd in St. Joseph’s home op 9 mei gevierd. Omdat wij het verpleegkundig niveau van een staff nurse hebben, werden ook wij uitgenodigd voor dit feestje. Oja, en ‘bring a candle’. Natuuuurlijk was ik mijn kaars vergeten, maar met de helft van Renske haar kaars had ik toch een provisorisch stuk kaarsvet in handen. Nou daar zaten we om 9.30u in de kapel. Drie hollanders op een rijtje tussen de zwarte Afrikanen. De dienst begon abrupt, toen één van onze collega verpleegkundigen het openingslied inzette. Maar wat jammer nou, we konden niet meezingen omdat we geen boekje hadden. Maar natuurlijk hadden we een non als buurvrouw in de bank (lucky us), die maar al te graag haar boekje aan ons afstond. Dus daar gingen we… verstand op 0 en gezongen zal er worden.
Voor deze gelegenheid was er zelfs een pastoor/priester/kapelaan ingehuurd. Een érg enthousiaste man die met grote gebaren de essentie van het geloof overbracht. Oneliners van de pastoor: ‘Verpleegkundigen en andere gelovigen laten zien dat ze van God houden, door goed te zijn voor de mensen uit de laagste rang van de bevolking’ en ‘You do your best, God does the rest!’. Nou, stof om over na te denken dus.
Daarna moesten alle verpleegkundigen in een rij naar voren komen, waar we om de beurt ‘gezegend’ werden door de pastoor. Enigszins zenuwachtig schuifelden we naar voren, geen idee wat we moesten doen. Dus ik vouwde mijn handen maar open, waarna de pastoor 2 kruisjes met olie op mijn polsen maakte. Vervolgens werd die olie er weer direct afgeveegd met een watje… oke dan. Nou daar stond het allemaal voor in de kerk, alle staff nurses, verpleegkunde-assistenten en 3 hollanders. Middels het ‘vuur van God’ (een plastic waxine lichtje) hebben we de eed van verpleegkundigen afgelegd. Daarna volgde een eeeeuwenlange preek van een gepensioneerde verpleegkundige over onze beste Florence Nightingale. Aan het einde van de dienst werden er nog 2 liedjes gezongen, dit ging echter niet helemaal vlekkeloos (de lead singer en orgelman waren aan het bakkeleien over de toonhoogte). En daar gingen we, na een uur ons gezicht in de plooi te hebben gehouden kwam de slappe lach opzetten. Gelukkig zaten we achter in de kerk, en de non naast ons was in slaap gevallen.
Na de kerkdienst stond er een heerlijke high tea op ons te wachten! We zijn dus weer een hele ervaring rijker, en gezegend voor de rest van de maand.
Want ook afgelopen vrijdag moest er weer gebeden worden. Alle verpleegkundigen werden om 9.00u verwacht voor een les over diabetes. Iedereen pen en papier bij de hand, kom maar op. Om 9.02u bleek de docent vertraging te hebben, om 10.00u weer een kans. Oke, iedereen slenterde weer terug naar de afdeling. Bij de tweede poging arriveerde de docent inderdaad op tijd, maar enigszins gestresst. Daarom wilde ze even bidden voordat de les begon. Wederom hadden Iris, Renske en ik een smile op ons gezicht, want dit hadden we niet verwacht. Maargoed, ik netjes mijn handen samenvouwen. Fout. Dat doen ze hier niet. Iedereen werd gevraagd te staan, en de ogen te sluiten. De docent droeg een gebed voor, waarin steun werd gevraagd aan God om er een fijne les van te maken en ons te zegenen. Amen.
En ik dacht nog wel de beroemde meimaand in Ommel een jaartje over te slaan… maar opa en oma, jullie kunnen trots zijn op mijn christelijk gedrag hier.

Vorige week zaterdag hebben we mee gedaan aan de Neon Run, hartstikke leuk! Dit is een soort mini festival, waarbij iedereen geschminkt en gekleed in neon kleuren 5 km rent. De Neon Run Cape Town vond plaats bij Green Point, dit is naast en rondom het WK stadion. We waren wel lichtelijk nerveus over de 5 kilometer, aangezien we al weeeeken niet gesport hadden. Maar vol goede moed stonden we aan de start. Na een paar meter bleek dat meer dan de helft van de mensen de route wandeld af ging leggen... was dat ook een optie dan?! Maar wij hadden niet voor niks onze ren outfit aan getrokken, dus gas erop. Onderweg een foto momentje bij een black light en weer door. Volgens mij waren we na maximaal 2,5 km bij de finish, niet moe en niet bezweet… uhm, Afrikaanse kilometers??
Daarna kon er gefeest worden! Heerlijk zo’n festival waar je er niet fatsoenlijk uit hoeft te zien. De dj’s waren voor ons onbekend (de Zuid-Afrikanen gingen wél uit hun plaat bij de aankondiging van de namen), maar ze draaiden allemaal erg goede muziek. Heerlijk avondje gehad!

Afgelopen week was onze eerste week waarin we maar liefst 5 dagen stage moesten lopen (de public holidays zijn voorlopig op), maar dit beviel prima. Inmiddels zijn de St. Joseph studenten allemaal van afdeling geruild. Voor mijn afdeling betekent dit dat ik 6 leuke, hardwerkende collega’s uitzwaai, en 4 soms wel/soms niet aanwezig, luie studenten ontvang. Helemaal top dus. Ik hoef me in ieder geval niet meer te vervelen!
Oooow en ik heb trouwens mijn debuut gemaakt op nationale televisie. Ik was namelijk 5 hele seconden in beeld op de achtergrond, in een filmpje over een patiënt met brandwonden.

En bedankt voor alle leuke reacties en berichtjes, fijn dat ik nog niet helemaal vergeten ben haha.

Fijne week!
Liefs, San